Την ώρα που το σώμα του διένυε τη διαδρομή από τον πέμπτο όροφο προς το πεζοδρόμιο, το τελευταίο πράγμα που σκέφτηκε ήταν ότι μισούσε τους σηκογιακάδες και ότι θα τον έβρισκαν νεκρό με σηκωμένο -από την πτώση- γιακά.
Για πέντε ολόκληρες ώρες χτένιζε τα μαλλιά της- μιας και το ραντεβού της είχε τελικά αναβληθεί.
Από ψηλά οι άνθρωποι του φαινόντουσαν μικρές κουκκίδες. Άπλωσε τον αντίχειρά του και άρχισε να τους λιώνει έναν-έναν.
Πάντα φοβόταν τους ανθρώπους που δεν σε κοιτάζουν στα μάτια. Κι’ ας ήταν τυφλός.
Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και χαμογέλασε ειρωνικά στον εαυτό της, σαν να του έλεγε “σου την έφερα”.
Με το που εγκλωβίστηκε στα 200 μέτρα κάτω από τη γη, ο ανθρακωρύχος εμφανίστηκε αισιόδοξος, καθώς πίστεψε ότι γρήγορα θα τον απεγκλωβίσουν.
Κατά βάθος, είχε άδικο.
Ο ήλιος έδυε πίσω από το βουνό που λίγες ώρες πριν είχε γνωρίσει τον έρωτα της ζωής της κι’ εκείνη, με επιμέλεια που είχε να επιδείξει από τα λυκειακά της χρόνια, αυνανιζόταν κλαίγοντας.
Τελικά συνειδητοποίησε ότι τα καλύτερα πράγματα που είχε κάνει στη ζωή του ήταν αυτά που τα έκανε όταν δεν είχε κάτι άλλο να κάνει.
Έβγαλε το καθρεφτάκι από την τσάντα της και κοίταξε για τελευταία φορά το σπυρί που είχε βγάλει στο μέτωπό της. Μετά έπεσε στο κενό, φωνάζοντας κάτι που τέλειωνε σε “ία”.
Το χρώμα το ματιών της του θύμιζε ένα αυτοκινητάκι που του είχε χαρίσει ο μπαμπάς του όταν ήταν μικρός. Όμορφο και γαλάζιο, αλλά χάλασε σε ένα μήνα.
Μια πρόταση αρκεί 